Dzisiaj dzień, który sponsoruje moje wspaniałe chórałkę. Dzisiaj jest dzień, kiedy słucham każdego wykonu wrzuconego na YT, przypominam sobie wszystkie żarty i piweczka koncertowe. Od lat współpracujemy z Studentenwerk Erlangen-Nürnberg (ku uciesze chórzystów...), co owocuje występami w mieście, w którym obecnie mieszkam. Ostatnio wybrałam się na koncert końcoworoczny organizowany przez studentów Wydziału Edukacji Muzycznej tutejszego uniwersytetu. Koncert był naprawdę świetny! Orkiestra zagrała najpopularniejsze utwory muzyki filmowej. Moja koleżanka, która mnie tam zabrała, sama kiedyś grała w tym zespole, więc znała wszystkich. Pośród "wszystkich" było też kilku znakomitych dyrygentów. Po krótkiej rozmowie z jednym z nich okazało się, że słyszał w zeszłym roku jakiś chór z Krakowa na "imprezie" u burmistrza Nbg. Zgadnijcie jaki to chór...
Wysłuchałam też koncertu naszej ulubionej orkiestry z Erlangen. Tworzą ją przesympatyczni ludzie, z którymi się nawet zakolegowałam. Zostałam mile zaskoczona poziomem występu. W Krakowie nasi "młodzi przyjaciele z Erlangen-Norymbergi" nie popisali się (niestety), ale w Neustaedter Kirche zagrali bardzo, bardzo dobrze. Podobał mi się zwłaszcza Koncert na waltornię i orkiestrę op. 45 Trygve Madsena. Nie ma tego na YT, ale może znajdziecie w jakiś innych serwisach. Po pierwsze: kto pisze solo na waltornię? Po drugie: kto poświęca swój czas na solówki na waltorni? Jak widać są tacy zapaleńcy. Podziwiam, serdecznie podziwiam.
Świetnie się bawiłam zwłaszcza po koncercie. Jak to bywa wśród osób, które się zna i lubi! Piwo niemieckie dało radę (palony Gutmann na przykład). Większość, która była w Krakowie bardzo dobrze wspominała koncert z naszym chórem, kilka osób stwierdziło, że chętnie zagrają z nami jeszcze raz. Mam nadzieję, że tym razem dłużej poćwiczą.
No dobra, może jestem zbyt surowa. Ważne, że im się chce i poświęcają wolny czas na tworzenie muzyki.
Przyznam się wam do czegoś. Bardzo lubię te chwile, kiedy ktoś dobrze wspomina współpracę z moim chórałkę i naszymi dyrygentami. Mam wtedy poczucie, że uczestniczę w czymś dobrym, pięknym, że próby, wyjazdy, czasami wyrzeczenia to gra warta świeczki. Polecam wszystkim! Pamiętam moment z rozpoczęcia mojego pierwszego roku na UJ, kiedy zobaczyłam i usłyszałam CI. Ciekawa byłam czy łatwo się tam dostać i czy w ogóle warto próbować. Dobrze, że spróbowałam ;)
Od października Camerata Iagellonica wznowi działalność po wakacjach. Będzie można nas (a raczej ich) usłyszeć na rozpoczęciu roku akademickiego na UJ, a potem podczas koncertu na Mazowszu (później wam jeszcze o tym przypomnę).
Zakończę wykonem Chóru Akademickiego UAM z Poznania. Piosenka the Beatles w aranżacji Jacka Sykulskiego.
Nie umarzam tych wakacji, są wspaniałe i mają się nie kończyć.
Tydzień temu wybrałyśmy się na wycieczkę po okolicy. Pojechałyśmy do oddalonego o ileś tam kilometrów Bamberg, gdzie znajduję się arcybiskupstwo, milion kościołów oraz dwa miliony turystów. Leży nad rzeką Regnitz, dzięki jej obecności jedna część miasta nazywa się "Klein Venedig" czyli "Mała Wenecja".
Bamberg jest tak urocze jak tylko można sobie to wyobrazić. Prawie w całości figuruje na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, co widać gołym okiem - zadbane uliczki, odrestaurowane fasady budynków, wszystko cudne!
Na deser wstąpiłyśmy do kawiarenki, gdzie na wystawie stały domowe ciasta. Miały prawdziwy zakalec i budyń w środku zamiast bitej śmietany. Uznałyśmy to za dobry znak i się nie pomyliłyśmy! Bardzo smaczna kawa podana w najprostszych kubkach z Lidla, łyżeczki i widelczyki nie były z jednego kompletu, a ciasto rozpływało się w buzi. W dodatku między nogami przebiegały bardzo towarzyskie dwa koty. Kelnerką była przesympatyczna młoda kobieta, która w przerwach między obsługiwaniem gości opiekowała się swoją nowo narodzoną córeczką. Dawno nie odwiedziłam kawiarni czy restauracji, która miałaby bardziej domowy klimat i lepsze ciasto. Chętnie tam wrócę, więc jakby ktoś wybierał do Frankonii to niech szykuje się na wycieczkę do Bambergu!
Utwierdzam się w przekonaniu, że samochody w Niemczech są c u d o w n e. Dzisiaj widziałam auto, które spokojnie nadałoby się do testowania w Top Gear. Niestety nie zauważyłam znaczka.
Ale oprócz tego lubię Niemcy za
#3 PIWO
Czego nauczyłam się w klasie niemieckiej w LO? Że piwo to nie alkohol! Nasz nauczyciel powtarzał: wszystkie alkohole mają rodzaj męski (der Vodka, der Wein itd), a piwo... DAS Bier, czyli rodzaj nijaki. Prosty wniosek.
W samej Nbg do tej pory działają cztery browary, w Bambergu chyba sześć. Okolica jest płodna w piwowarów. I dobrze!
Próbowałam tutaj absolutnie niepowtarzalnego piwa palonego (Rauchbier). Oprócz smaku chmielu ma w sobie też smakozapach dymu z palącego się drewna. Nie wszystkim smakuje, moje siostry krzywią się na samą nazwę. Polecam serdecznie!
W tym pubie przekonałam się, że Guinness to naprawdę dobre piwo.
Dzisiaj przemierzając Nbg na rowerze rozmyślałam o tym, że w gruncie rzeczy to to miasto bardzo przypomina Kraków. Dużo historii, a wokół starego miasta ciągnie się mur obronny gdzieniegdzie obrośnięty drzewami i trawnikami. Ładnie tutaj prawie tak samo jak w Sweet Home Małopolskie! Tylko Koko tutaj trzeba samemu sobie robić...
Na do widzenia piosenka zespołu, który wczoraj został podrzucony do mej świadomości przez Trójkę.
Tworzę ranking. Amerykanie lubią rankingi, ja lubię Amerykanów, więc będzie ranking.
Za co można lubić Niemcy i Niemców?
Oczywiście powinnam przedstawić tutaj listę badanych, ale oprócz mnie i moich szesnastu alter egos nikt inny nie został zaproszony do wzięcia udziału w tworzeniu tej prestiżowej listy.
Ranking będzie powstawał przez cały mój pobyt w tym pięknym kraju, wyniki zostaną zamieszczone w kolejnych postach, które pojawią się wtedy, kiedy uznam to za stosowne.
Dreszcz emocji przeszedł me ciało. Czas zaczynać!
#1 SAMOCHODY
No błagam. Wszyscy kochamy samochody (a jeśli nie kochamy to powinniśmy zacząć oglądać Top Gear UK, wtedy pokochamy). A drogie auta dodatkowo cieszą oko.
Wczoraj na ulicy w centrum miasta minęło mnie co najmniej kilka Porsche, w tym Carrera S.
Pod kamienicą, w której mieszkam stoją BMW i Audi, których nie chciałabym zawadzić rowerem. Nie tylko dlatego, że szkoda mi roweru i lakieru samochodowego, ale też dlatego, że gdyby mnie załapali na gorącym uczynku to bym się długo nie wypłaciła za lakiernika.
Po drugiej stronie ulicy zaparkowany jest Fiat Barchetta. Nowe BMW M5, M3 i inne cudne modele przemykają przed moim nosem, kiedy czekam na zielone. Aż miło popatrzeć!
Pewnie im dłużej tu będę tym więcej pięknych samochodów zobaczę. Zwłaszcza w Monachium, gdzie jest siedziba główna i muzeum BMW.
Oprócz aut sportowych spotykam setki innych, które także zachwycają. Są mniej spektakularne, ale cały czas ładne.
#2 TRAKTOWANIE ROWERZYSTÓW
Jako kierowca nie lubię rowerzystów, a jako rowerzystka nie lubię kierowców. To chyba tak już jest w świecie, więc raczej się nie wyróżniam.
Nbg przemierzam na rowerze i przyznaję, że to bardzo przyjemny środek lokomocji. Rzadko ktoś na mnie trąbi (właściwie to chyba jeszcze się nie zdarzyło), piesi nie chodzą po ścieżce rowerowej (nie kłamię!), a inni rowerzyści są uprzejmi. W moim rodzinnym mieście też są ścieżki i miejsca do parkowania dla rowerów, ale jednak nie zawsze przejazd z punktu A do B jest silky smooth.
I jest tu coś na co z niecierpliwością czekam w Krakowie - setki stacji wypożyczania rowerów miejskich. Pierwsze pół godziny 1€, potem kolejną godzina też 1€, a wynajęcie na 24 godziny - 9€. Przy czym są to ceny bez specjalnej karty członkowskiej, która kosztuje 3€/miesiąc i należy ją wyrobić na rok. Na krótszy okres opłaca się wypożyczać rower. Mnie udało się pożyczyć damkę od koleżanki, która wyjeżdża z Nbg na wakacje.
Und die Sonne scheint!
Zapewne mogłabym też ułożyć listę rzeczy, których tu nie lubię i które mi się nie podobają*, ale po co? Lepiej mówić o dobrych rzeczach!
*Na pierwszym miejscu znaleźliby się panowie 40+, którzy myślą, że nadal mają 17 lat. I tak też się ubierają. Tak sobie wyobrażam Justina Biebera za 30 lat.
Słoneczne pozdrowienia z Frankonii!
Dzisiaj wybieram się jeszcze na oprowadzanie po mieście pt: "Miłość, pożądanie i rozwiązłość. Małżeństwo i seksualność w historii Nbg." Chętnie opowiem o wrażeniach!
Przyszedł list z Monachium, czyli jest dobrze. Tata go odebrał, ale niestety nie włada niemieckim na tyle, żeby przez telefon zreferować mi co tam jest napisane. Muszę czekać teraz aż ten list przybiegnie tu, czyli najpewniej w sobotę (w Niemczech poczta pracuje też w sobotę - na szczęście!).
Wszystko będzie jasne - będę spać pod mostem czy w wypasionym akademiku niemieckim? Oby ta druga opcja, bo Izara jest brzydka jak nie wiem co.
Właśnie zdałam sobie sprawę, że to wszystko to już tak na serio. Dokumenty podpisane, zaksięgowane na uczelni, ważni ludzie się tym zajmują... Wow! Ale super!
No wakacje, raz raz się kończymy, bo ktoś tu zaczyna wspaniały semestr zimowy!
Żartowałam, nie kończymy się.
Odkąd tu jestem sprawuję (prawie) niepodzielne rządy w kuchni. Tak naprawdę to moje ostatnie podrygi jak kucharza, bo w Monachium nie planuję uprawiać tego sportu ekstremalnego. Jedzenie na stołówkach (Mensa) jest całkiem smaczne i niedrogie. O ile dobrze pamiętam kosztuje ok 2-3 euro za sporą porcję, jest kilka wariantów do wyboru - wegetariańskie, bezglutenowe, z mięsem wołowym, drobiowym, zupa - dla każdego coś miłego.
Takim deserem uraczono mój chór w zeszłym roku po wycieczce do Monachium.
Powodzi się!
Niestety warzywa i owoce nie są tu tak smaczne jak w Polsce. Ostatnio jadłam jakieś gruszki, które smakowały raczej jak środek do czyszczenia wanny. Dobrze, że owoce egzotyczne smakują wszędzie tak samo! Przedwczoraj mango posłużyło do popełnienia smoothie (mango i jogurt naturalny). Deser pierwsza klasa, poleca Iza Małysz.
Myślę, że przed wylotem do Monachium zaopatrzę się w ulubione produkty śniadaniowe. Płatki owsiane można tu dostać w wersji instant, która wygląda jeszcze mniej apetycznie niż tradycyjna owsianka. Zdaję sobie sprawę, że gdybym poszukała lepiej, odwiedziła jakiś sklep BIO (anie tylko Lidl i Aldi) to znalazłabym to, czego szukam.... Ain't nobody got time for that!
Pogoda u mnie jak z obrazka, lody u Włocha kuszą (gałka lodów cytrynowych z bazylią w upalny dzień orzeźwia jak mało co!). Aktualnie jestem na etapie poznawania miasta przemierzając je rowerem. Gubię się prawie zawsze, ale już za drugim razem, gdy jestem w tym samym miejscu wiem dokąd iść. Zanim znalazłam drogę z mojego mieszkania do Instytutu w Krakowie (spod Miasteczka AGH na Rynek Główny) to błąkałam się przez 40 minut, a teraz przemierzam tę trasę w niecałe 20 min. Liczę, że i taki cud orientacji w terenie spotka mnie w Bawarii.
Tym optymistycznym akcentem oraz ulubioną piosenką pana Pawła - Tschüss!
Mam nadzieję, że tego bloga będą odwiedzać nie tylko moi znajomi za facebooka, ale też przypadkowe osoby marnujące cenny czas w internetach. Dlatego postanowiłam, że opublikuję post, w którym opowiem o programie Erasmus, amerykanistyce i moim stosunku do Niemiec i Niemców. Nazwałabym go FAQ, ale nikt jeszcze nie zadał pytań, więc muszę kombinować.
Program Erasmus powstał, aby umożliwić studentom i doktorantom wyjazd za granicę na część studiów lub praktykę. Dzięki porozumieniom międzynarodowym i pracy wielu osób taki zwykły, przeciętny student, który włożył odrobinę wysiłku w naukę może jechać do, powiedzmy sobie, Portugalii i studiować.
Otrzymałam już oficjalną nominację i powitalny mail od LMU. Teraz czekam na list, z którego dowiem się, czy przyznano mi akademik. Informacja ma przyjść w lipcu (znając Niemców pewnie się nie spóźnią).
Amerykanistyka... Tutaj mogłabym pisać i pisać! Moi współlokatorzy byli przekonani, że uczą nas jak robić hamburgery, a na zaliczenie jest obieranie ziemniaków na frytki na czas. Dementuję - nic takiego nie ma miejsca. Inni mówili, że żonglujemy ryżem. To także nieprawda. Wielu uparcie twierdzi, że studiuję angielski. NIE, nie robię tego. Nie studiuję filologii angielskiej.
Na Uniwersytecie Jagiellońskim amerykanistyka to kierunek na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych. Mój rocznik to, jak mówi pełna nazwa, kulturoznawstwo, specjalność amerykanistyka. Celem moich studiów jest poznanie historii, kultury, systemu prawnego i politycznego oraz geografii państw Ameryki Północnej ze szczególnym naciskiem na Stany Zjednoczone Ameryki i Kanadę. Oprócz tego poznaję także teorie kulturoznawcze, których znajomość może pomóc w pracy np. PR-owca. Poznajemy USA z perspektywy badacza - Stany to nasza komórka pod mikroskopem.
Oprócz USA w moim krótkim życiu na dobre zadomowiła się Republika Federalna Niemiec. Sześć wspaniałych lat spędziłam w piwnicy liceum, gdzie z uporem maniaka kilkoro nauczycieli wpajało mojej klasie zasady niemieckiego (w przypływie szaleństwa nawet nas zabierali na wycieczki za Odrę). Tak mi się to spodobało, że myślałam nawet nad studiowaniem niemcoznawstwa albo germanistyki. Na szczęście w porę się opamiętałam. Jednak pozostała we mnie sympatia do tego kraju i jego mieszkańców. Lubię tu przebywać. Próbuję przekonać innych, że to wspaniałe miejsce, gdzie ludzie są mili, gdzie można dobrze się bawić i zobaczyć wiele ładnych miejsc.
Według mojego licznika za 86 dni rozpocznie się semestr zimowy na Uniwersytecie Ludwiga Maksymiliana w Monachium*, gdzie będę studiować amerykanistykę. Do tego czasu zajmuję się tym i owym za Odrą, nad Pegnitz. Zapraszam was serdecznie do śledzenia moich opowieści z życia Erasmus Exchange Student. Przygód nie będzie. Będzie głód z halucynacji i ziemniaki z niedożywienia. Na dobry początek podróży Pan Idealny zagra nieidealnie ładną piosenkę.
*Ludwig-Maximilians-Universität został nazwany na cześć dwóch panów - Ludwiga IX i Maksymiliana I.
